Inleiding

Zondag 1 september 21:09

Lieve lezer,

zoals beloofd is hier dan de inleiding voor de blog. Iets later dan verwacht, maar het gaat erom dat hij er dan eindelijk is. Vanaf nu zal ik dan gewoon ook vertellen wat er nu steeds gaande is, niet steeds meer in het verleden - tenzij er natuurlijk een belangrijke link mee is of zo... Hopelijk blijven jullie de blog volgen!

Het begon allemaal ongeveer twee weken geleden... eigenlijk al langer geleden, maar ik zie dat moment als het begin. Ik was druk bezig op de computer; een vriendin en ik hadden pas een soort fotosessie gehouden en met de gemaakte foto's probeerde ik leuke bewerkingen te maken. Het huis was op mij na verlaten en met de webcam en microfoon hadden Layla en ik hele gesprekken op MSN. Tegen de tijd dat mijn moeder terug was, stond ik op het punt om weg te gaan.

Toen ik later die dag weer thuis kwam, gingen Layla, Vanessa en ik direct naar mijn kamer om de foto's van de dag te bekijken en alle drie - zij hadden hun laptops meegenomen - allerlei bewerkingen te maken. Misschien dat ik binnenkort een voorbeeld post, maar dan moet ik ze even terug zien te vinden op de computer.

's Avonds, toen de meiden weg waren, bleef ik op mijn kamer een film kijken - The Shade, echt een gave film! - op bed met mijn laptop op schoot. Komt plots mijn moeder binnen op het spannendste moment! Ik schrok me rot; ik had haar niet aan horen komen zoals gewoonlijk... Gauw zette ik de laptop naast me neer voordat er iets mee gebeurde en vroeg nauwelijks geïnteresseerd wat ze kwam doen - ik lette nog altijd op de film.

"Je hebt nog post. Ik leg het voor je neer," legde mijn moeder uit. Ze legde enkele enveloppen op mijn bureau neer en verliet mijn kamer. Weer werd alleen mijn kamer verlicht door de tv- en laptopschermen.

Toen de film even later al een tijdje afgelopen was, herinnerde ik mij pas de post. Als ik het mij goed herinner, waren het drie enveloppen: één van mijn Giro, één van mijn penvriendin Levina en één witte envelop - aan de buitenkant was niet te zien waar hij van was. Na weer op bed geploft te zijn en de twee herkenbare enveloppen geopend en gelezen te hebben, begon ik aan de laatste. Al gauw - na slechts enkele zinnen - gilde ik het uit van enthousiasme en ook op MSN maakte ik dat duidelijk met woorden. Ik had de brief meerdere malen over gelezen en nog altijd kon ik het niet geloven - het besef komt nu pas langzaam opdagen. Ik had een reis gewonnen! Het was een reis naar meerdere steden, samen met vijf andere tieners! Ik kon het niet geloven - nog altijd niet. Ik en winnen? De steden waren nog niet allemaal bekend, maar Londen, Parijs en Rome zouden we zeker bezoeken, zelfs een aantal buiten Europa! Welke precies nog meer overwogen werden, was nog geheim, maar ze zouden in Europa en Amerika liggen!

Zoals je waarschijnlijk wel verwacht, was dat een slapeloze nacht... Na die dag begon een enorme stressperiode: school moest geregeld worden, een paspoort (want ik had enkel een ID), prikken halen (iew!), inpakken, spullen kopen, etc. En dat binnen minder dan twee weken! Nachtenlang slecht geslapen, maar het gaf resultaat. De gevraagde injecties werden gehaald - hoe ik erg het ook haat en hoe slecht ik er ook tegen kan, gezien ik al een keer (bijna) flauwgevallen ben erdoor - een lijstje met mee te nemen spullen was gemaakt, inkopen werden gedaan, paspoort werd aangevraagd en tenslotte werd ook het lastigste geregeld: school... Gelukkig had ik vorig jaar al examen gedaan, want het is niet bekend hoe lang we weg zullen blijven en hoeveel ik dus van school zou gaan missen - lang leve een klas overslaan! Dus ook werd school uiteindelijk geregeld en konden ook de laatste voorbereidingen genomen worden: inpakken en afscheid nemen.

Zo, nu weten jullie de reden voor de blog. Afgelopen vrijdag, laat in de middag, ontmoette ik de groep voor het eerst: Cedric, Hilary, Kenneth, Rosanne en Zackery. We troffen elkaar op Schiphol bij het inchecken op de afgesproken plaats; een afspraak die in de brief vermeld stond. Onze groepsbegeleider was niet aanwezig, maar die zouden we blijkbaar pas bij het eerste hotel ontmoeten. Iedereen was aardig en we hebben veel gelachen. Ondanks iedereen anders was dan de rest en we elkaar nauwelijks kenden, heb ik het gevoel dat we het erg gezellig gaan hebben met z'n allen komende tijd. Ik zal jullie even kort aan ze voorstellen:
Cedric is de duidelijk de slimste van ons allen. Zijn woordenschat is groot en als je gezien had wat voor stapel boeken hij meenam! En ik dacht dat ik van lezen hield... Verder is hij aardig en zéér beleefd. Aan zijn uiterlijk zie je niet dat hij een strenge opvoeding heeft - zijn ouders zijn streng! Het is nog een wonder dat ze hem mee lieten gaan met deze reis. Ik was blij toen we afscheid van ze moesten nemen. Oh, en hij is zeker niet ijdel! Zackery heeft meerdere malen zijn blonde haren in de war gebracht met een pesterijtje.
Dan zal ik meteen Zackery even bespreken. Hij is beste vrienden met de derde jongen, Kenneth, en echt zo'n typische jongen. Hij flirt met alle meiden die we tegenkomen en denkt dat hij alles is. Hij loopt zelfs met een pen op zak en briefjes met zijn nummer! Een hele stapel! Hoe bedoel je overdreven? Hij is trouwens de oudste van ons allen; hij wordt dit jaar als enige al 19. Ik ben de jongste, maar ach, veel verschilt het niet.
Kenneth daarentegen is aardig en vriendelijk. Ook bij hem merk je dat hij populair is, maar hij gedraagt zich er niet naar, verre van dat. Bij hem in de buurt kan je denk ik beter niet over sport praten of hij praat er uren over door. Dit is ook wel deels gebeurd, maar zo erg was het niet. Gezellig juist. We weten nu al dat we wat sportwedstrijden willen gaan houden als het mogelijk is, ik kijk er nu al naar uit!

Dan komen we nu bij de twee andere meiden: Hilary en Rosanne. Hilary is echt het typische meisje, net zoals Zackery de typische jongen is; veel make-up, ijdel en nogal egoïstisch gedrag vertoont ze. En als je zag hoeveel koffers ze bij zich had met kleding! Volgens mij komt ze echt veels te veel geld te kort, binnenkort al. We zullen zien.
Rosanne is de laatste die ik bespreken moet en denk ik ook degene waar ik het beste mee om zal gaan tijdens deze reis. Ze is aardig, houdt van ook lezen - ze is nu bezig in Verloren, van C.R. Jones - schrijven en sport. Ja, ik denk dat wij wel goede vriendinnen zullen worden, al is ze redelijk verlegen.

Dus... een paar uren later was het zover. We namen afscheid van de ouders, die persé een groepsfoto wilden maken - wat achteraf er veel geworden zijn, gezien ze volgens mij allemaal er een stuk of vijf gemaakt hebben - en begonnen we onze reis met het vliegtuig. We hadden een vliegtuig met twee rijen waar steeds drie stoelen naast elkaar stonden. In plaats van allen op één rij te zitten, hadden ze ons in twee rijen gesplitst en achter elkaar neergezet. Het hielp wel meer contact met elkaar te hebben, want je zit dichter bij elkaar dan wanneer je aan de andere kant van het gangpad zit. Volgens mij heb ik uiteindelijk naast iedereen wel gezeten; we wisselden regelmatig tijdens de vlucht van plek, zodat je weer naast anderen zat. Er draaide geen film, maar volgens mij had dan toch niemand gekeken: elkaar leren kennen als je zo'n lange, onbekende tijd met elkaar om moet gaan, is veel belangrijker in mijn ogen.

Dit was het begin van onze reis. Wij zijn allen zeer benieuwd wat ons nu te wachten staat, maar we zullen het allemaal wel merken! Ik hoop dat mijn uitleg over onze reis duidelijk genoeg was en mijn leven interessant genoeg zal zijn om te blijven volgen. Tot de volgende keer.

Liefs,